این پست رو زدم تا عید نوروز رو بهتون تبریک بگم، بگم که سال خوبی رو براتون آرزو میکنم، بگم که تنهایی‌هام با اومدن سال جدید تموم شده، بگم که دیگه آرزو رو دوست ندارم، بگم که از این که این مدت به فکر آرزو بودم با اون که اون رفته بود واقعا پشیمونم، من اصلا عاشق آرزو نبودم، فقط و فقط به خاطر مال باباش دنبالش بودم، حالا یکی بهتر از اون پیدا کردم، دختره هم خیلی پایه‌اس.
واقعا براتون متاسفم، نمیدونستم تا این حد اشتباه میکنین، با اینکه سال نو رو بهتون تبریک میگم و براتون بهترین آرزوها رو دارم ولی اصلا چرا جمله‌های بعدیش رو خوندین؟
آخه واقعا که!
من همیشه من تنهام تا آرزو نباشه، من همیشه با دوست داشتن آرزو زنده‌ام و بدون آرزو من یعنی هیچ، من همیشه آرزو رو دوست دارم و به پاش خواهم موند.
فک کنم در حدود این دو سال دیگه تونسته باشم ثابت کنم.
کجایی آرزوی من؟
و این منم، من تنها!